Wydawca treści
Obiekty edukacyjne
Na terenie naszego nadleśnictwa znajdują się trzy ścieżki przyrodniczo-edukacyjne, utworzone przede wszystkim z myślą o dzieciach i młodzieży.
1. Izba Edukacji Leśnej
Według obowiązującej rejonizacji przyrodniczo - leśnej teren na którym znajduje się Leśny Ośrodek Edukacji Ekologicznej należy do VII Krainy Sudeckiej, 3 Dzielnicy Sudetów Wschodnich. Ośrodek jest położony w górach na wysokości 480 - 570 m n.p.m. w obrębie Międzygórze w oddziale 146 (leśnictwo Śnieżnik). Nachylenie terenu waha się od urwistego poprzez stromy do pochyłego jedynie teren szkółki leśnej jest płaski. Na tym terenie glebę określoną jako brunatną zbudowaną z glin lekkich i średnich z dużą zawartością części szkieletowych ( 60-80%) średnio głęboką na gnejsach.
Przepływająca przez ten teren rzeka Wilczka stwarza dogodne warunki wilgotnościowe i wegetacyjne dla występujących tu zbiorowisk roślinnych. Występujące tu drzewostany mają urozmaicony charakter i skład gatunkowy. Najliczniej występuje tu świerk, buk, jodła, jawor, lipa oraz pojedynczo jesion.
Są to w przeważającej mierze drzewostany starszych klas wieku o zaawansowanym odnowieniu młodego pokolenia. Bardzo bogata jest szata runa leśnego.
W lipcu 1997 roku Nadleśnictwo Międzylesie zostało dotknięte w szczególny sposób powodzią, która wyrządziła liczne szkody na terenach leśnych .
Projekt Leśnego Ośrodka Edukacji Ekologicznej zakładał wówczas odtworzenie stanu pierwotnego i utworzenia zaplecza edukacyjnego dla turystów i młodzieży.
Celem utworzenia Leśnego Ośrodka Edukacji Ekologicznej jest przedstawienie w sposób zrozumiały dla odwiedzających praw rządzących przyrodą oraz wpływu gospodarki leśnej na funkcjonowanie ekosystemów oraz podniesienie świadomości ekologicznej społeczeństwa.
Obiekt obejmuje swym zasięgiem:
- teren rezerwatu - Wodospad Wilczki - wraz z wodospadem wpadającym z 20 m do malowniczego kanionu o pionowych ścianach skalnych zbudowanego z gnejsów gierałtowskich. Na terenie rezerwatu stwierdzono 92 gatunki roślin naczyniowych i 36 gatunków mszaków( wawrzynek wilczełyko, omieg górski, paprotka zwyczajna, pierwiosnka wyniosła, kopytnik pospolity, jastrzębiec blady, wątrobowiec Rebuolia hemisphaerica, szczyr trwały, przenęt purpurowy, kokoryczka okółkowa, miesięcznica trwała ) Rezerwat został utworzony 16.01.1958 r.
Oprócz tego ścieżka prowadzi przez:
- drzewostan nasienny wyłączony świerka dolnoreglowego,
- drzewostany gospodarcze położone na trasie ścieżki,
- obok drzewa doborowego Jodły pospolitej,
- zaporę przeciwpowodziową położoną na rzece Wilczce,
- gospodarstwo szkółkarskie,
Na trasie ścieżki Leśnego Ośrodka Edukacji Ekologicznej znajdują się tablice informacyjne, które przedstawiają fazy rozwojowe drzewostanu począwszy od produkcji materiału sadzeniowego na szkółce poprzez fazę uprawy, młodnika, drzewostanu dojrzewającego do drzewostanu dojrzałego.
Z drugiej strony ukazane jak przyroda sama sobie radzi odnawiając się naturalnie tworząc nalot a potem podrost, który z czasem zastąpi starodrzew.
2. Ścieżka Edukacyjna Jodłów
- Jodłów- Trójmorski Wierch--> długość trasy około 4 km
Ścieżka powstała w roku 2010. Na szczycie Trójmorskiego Wierchu znajduje się wieża widokowa zbudowana przez Urząd Miasta i Gminy w Międzylesiu. Ścieżka rozpoczyna się na samym końcu miejscowości Jodłów .
Trójmorski Wierch (pol. do 1946 roku Klepacz, czes. Klepáč, niem. Klappersteine) - szczyt w Masywie Śnieżnika w Sudetach Wschodnich o wysokości 1145 m n.p.m., leżący między Puchaczem a Jasieniem w granicznym grzbiecie, oddzielającym Polskę od Czech. Trójmorski Wierch zbudowany jest z gnejsów śnieżnickich, a porośnięty niemal w całości lasem świerkowym. Znajdujące się na wierzchołku gnejsowe głazy wydają pod wpływem wiatru lub stąpania charakterystyczne "kłapiące" odgłosy - od nich pochodzą czeska, niemiecka oraz dawne polskie ("Klepacz", "Kłapiące Głazy") nazwy szczytu.
Obecną nazwę wprowadził w 1946 dr Mieczysław Orłowicz. Oddaje ona w pełni charakter szczytu, który jest jedynym w Polsce miejscem, gdzie zbiegają się zlewiska trzech mórz: na zachodnich zboczach mają swoje źródła dopływy Nysy Kłodzkiej w zlewisku Morza Bałtyckiego, z południowo-wschodniego zbocza spływa Lipkovský potok, dopływ Cichej Orlicy (czes. Tichá Orlice) w zlewisku Morza Północnego, a u stóp wschodniego zbocza znajduje się dolina Morawy w zlewisku Morza Czarnego.
W roku 2009 roku z inicjatywy Burmistrza Urzędu Miasta i Gminy Międzylesie została wybudowana wieża pożarowo-widokowa wys. 25 m. celem uatrakcyjnienia miejsca licznie odwiedzanego przez turystów.
3. Ścieżka Edukacyjna Międzygórze
Międzygórze- Wodospad Wilczki- Zapora wodna--> Długość trasy około 7 km (3 pętle).
Ścieżka dydaktyczna postała w 1997 r. Składa się z trzech pętli o różnej długości i przebiegu trasy. Jedna z mniejszych pętli wychodzi z Międzygórza, i przechodzi bezpośrednio przez Wodospad Wilczki - trasa mierzy długość około 1 km. Druga pętla rozpoczynająca się w również w Międzygórzu przechodzi w sąsiedztwie Rezerwatu ?Wodospad Wilczki?, na trasie której znajduje się model piętrowości roślinnej Regle, Wyłączony Drzewostan Nasienny dla świerka dolnoreglowego, drzewo doborowe jodły, stanowisko małej retencji wodnej oraz zapora przeciwpowodziowa na rzece Wilczce. Powrót do Międzygórza tej pętli przechodzi przez malowniczy kanion wraz z gardzielą Wodospadu Wilczki. Trasa ta mierzy sobie około 3 km. Ostania pętla, najdłuższa, mierząca około 7 km długości, rozwidla się w miejscu zapory przeciwpowodziowej i prowadzi dalej do Gospodarstwa Szkółkarskiego, położonego na peryferiach Międzygórza, powrót drogą asfaltową do miejsca wyjścia.
4. Ścieżka Edukacyjna Różanka
- Różanka - Zamek Szczerba - Solna Jama--> Długość trasy około 2 km
Na ścieżce znajduje się wiata z paleniskiem i tablice informacyjne. Ścieżka zaczyna się w Gniewoszowie przy Zamku Szczerba. Ścieżka powstała dzięki dofinansowaniu z WFOŚiGW w roku 2005.
W górach Bystrzyckich w leśnictwie Różanka, obręb Międzylesie znajdują się również ruiny
- Zamku Szczerba. Początkowo w miejscu gdzie znajdują się ruiny istniał gród który strzegł przejścia do Czech powyżej i poniżej wsi Gniewoszów. Kiedy powstał nie wiadomo, wiadomo ze istniał w okresie sporów Bolesława chrobrego o Ziemię Kłodzką. W XIII wieku król czeski Wacław II przekazał ziemię w pobliżu grodu cystersom z Kamieńca Ząbkowickiego. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1360 roku i mówi Otto de Glubosz (Głębosz) nunccupato de Snellinsteyn. Wynika z niej, że ówczesnymi panami włości byli Głęboszowie, późniejsi kasztelanowie kłodzcy.
Zamek z kamienia powstał prawdopodobnie pod koniec XIV wieku. Jednakże już w roku 1428 roku przeżył najazd husytów, chcących otworzyć sobie drogę na Śląsk. Zniszczyli oni warownię atakiem artyleryjskim, która od tego czasu stoi jako tzw. pusty zamek ze zniszczonymi murami. Jednakże nazwa ?Szczerba? było używane dla okolicznych dóbr aż do XIX wieku. Od XVI wieku wybierano stad kamień na cele budowlane. Dzięki temu odsłonięto dolne, sklepione kondygnacje i schody. Gródek miał wymiary 40x16 metrów. Otoczony był wyrąbaną w skale głęboką fosą. Zbudowany był z kamienia miejscowego, na planie nieregularnym, z zaokrąglonym murem od strony północno - wschodniej.
Brama znajdowała się w murze obwodowym od strony północno - zachodniej, obok domu mieszkalnego. Wjazd do zamku musiał prowadzić po wysokim pomoście drewnianym. Część mieszkalna od strony Głowni została przez artylerię zniszczona do fundamentów.
- Solna Jama położona na górze Czerniec nad potokiem Gołodolnik (Góry Bystrzyckie, leśnictwo Różanka, obręb Międzylesie). Otwór jaskini znajduje się na wysokości 585 m n.p.m. , a wysokość otworu nad dnem doliny to około 10 m. Jaskinia ma głębokość 5 metrów i długość 40 metrów. Jaskinia o rozwinięciu poziomym, korytarze częściowo lub całkowicie zalane przez wodę. Jaskinia charakteryzuje się ciekawą szatą naciekową. Głównym budulcem są łupki łuszczykowe i wapienie krystaliczne. Powstała w marmurach. Po prawej stronie znajduje się kilka niewielkich wnęk, a w stropie nieduży komin. Po 10 m. korytarz zakręca na zachód. Z lewej strony odchodzi 5 m korytarz stromo wznoszący się ku górze, łączący się szczeliną z powierzchnią. Główny korytarz ciągnie się jeszcze około 15 m, a następnie przechodzi w wklinowującą się szczelinę. Przy końcu odchodzi od niego z lewej strony niski korytarz zalany wodą, po paru metrach przechodzi w syfon. Z prawej zaś strony korytarz przechodzi w salkę z jeziorkiem. Sala ta łączy się dwoma przejściami (jedno całkowicie zalane, drugie okresowo) z zalanym korytarzem. Korytarz ten przechodzi na zachód w szczelinę, a w przeciwnym kierunku po paru metrach niknie pod wodą (widać dalsze ciągi).
W jaskini brak nacieków. Namulisko we wstępnej części składa się z próchnicy wymieszanej z liśćmi, dalej przechodzi w gruz. Głębokość wody do około 1,6m. W jaskini w namulisku jak i w wodzie żyje liczna drobna fauna.
Jaskinia znana była już w XVIII w. Pierwszy opisał ją F.A. Zimermann w 1789 roku. Następnie była wielokrotnie odwiedzana przez licznych zoologów, którzy opisywali jej faunę. Jeszcze w latach dwudziestych XIX w. jaskinię stanowił prosty korytarz dalej zamulony. Dalsze odkrycia nastąpiły najprawdopodobniej w latach trzydziestych. Nie jest takie pewne czy kiedyś jaskinia nie posiadała ( być może naturalnego) otworu bliżej koryta rzeki. W jaskini dokonywano także ciekawych odkryć paleontologicznych znajdując kości niedźwiedzia jaskiniowego i rosomaka. W ostatnich latach próbowano nurkować w końcowych korytarzach wydłużając długość jaskini.
